Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Το στέμμα



Καθόταν σε ένα σταυροδρόμι, μικρή αποκαμωμένη……

Συλλάβιζε την ακολουθία του αναπόφευκτου, το έπειτα της χαραυγής.

Εκεί σε ένα σταυροδρόμι η μικρή μου ιέρεια περίμενε…


Την είδα από μακριά σαν ένα τρεβόσμημα της όρασης…όχι δεν την είδα



-Το όνομα σας δεσποινίς μου;

-Είναι παντού…

-Τι είναι παντού;

-Νόμιζα πως εσύ θα τα έβλεπες

-Μα γιατί; Ποια είσαι;

-Αφού βλέπεις εμένα πως γίνεται να μην τα διακρίνεις;



Σιωπή……



Την κοίταξα καλύτερα, προσπάθησα να θυμηθώ , ήμουν σίγουρος πως είχα νιώσει ξανά την παρουσία αυτή αλλά μου διέφευγε η μορφή της.



-Μα τι εννοείς; Είσαι εδώ μπροστά μου, μιλάμε αυτή την στιγμή….σε παρακαλώ θύμισε μου, έχουμε ξανασυναντηθεί έτσι δεν είναι;

-Πιθανόν….είσαι μεγάλος για να με βλέπεις πρώτη φορά, συνήθως όσοι μπορούν είχαν πάντα αυτή την ικανότητα. Είμαι η Καλλιόπη.



Χμμ……..χαμογέλασα σκεφτόμενος ότι για πρώτη φορά γνώριζα κάποια που είχε διατηρήσει αυτό το όνομα. Που δεν το είχε μετατρέψει σε κάτι δισύλλαβο χωρίς νόημα.



-Ώστε Καλλιόπη, συγχαρητήρια που το κράτησες.



Ξέσπασε σε λυγμούς ……φοβήθηκα για αυτό που είπα….μέσα από τα αναφιλητά της ξεχώριζαν ψίθυροι προσευχής.



-Σε παρακαλώ μην κλαις ….. Είπα κάτι που δεν έπρεπε;



Ξέσπασε σε φωνές



-Μα δεν βλέπεις; Δεν καταλαβαίνεις;

Εδώ και καιρό ακόμα και εσείς που έχετε το χάρισμα δεν βλέπετε, κάτι σας θολώνει…..κάτι πολύ βαρύ…έτσι έμεινα ορφανή…



Τα έχασα

Κοίταξα γύρω να δω κάποια υποψία διαφυγής ….

Σίγουρα είχα βρεθεί κάπου που δεν έπρεπε και δεν είχα διάθεση να βρω λογική σε όλο αυτό.



-Ακόμα αμφισβητείς και αυτό σε τυφλώνει χειρότερα….Είμαι η Καλλιόπη και όχι κάποια που την ονόμασαν έτσι.



Κάτι μυτερό έσκισε το χέρι μου, αμέσως με μια αντανακλαστική κίνηση κοίταξα την πληγή, δεν υπήρχε τίποτα.



-Τώρα μάλλον καταλαβαίνεις….



Ήξερα πλέον πως δεν βρισκόμουν στην πραγματικότητα αλλά ούτε και σε όνειρο.



-Τι να καταλάβω; Όχι…είναι όλα πολύ μπλεγμένα για μένα, εξήγησε μου γιατί έμεινες ορφανή;



-Σου είπα ήδη ποια είμαι. Εδώ και χιλιάδες χρόνια εγώ και οι αδελφές μου σας προστατεύουμε και σας δίνουμε τα σημάδια αλλά εσείς έχετε αρχίσει και ξεχνάτε τι πρέπει να κάνετε.

-Ποιους προστατεύετε χιλιάδες χρόνια; Για ποια σημάδια μιλάς;

-Προστατεύουμε εσένα και τους ομοίους σου και την αποστολή σας.

-Και ποια είναι αυτή η αποστολή;

-Να προστατεύετε τους υπόλοιπους…να τους φανερώνετε τα σημάδια που σας δίνουμε. Να λέτε την αλήθεια γιατί είστε οι μόνοι που δεν φοβούνται να την πουν.




Άρχισα να καταλαβαίνω, εξαφάνισα για λίγο τις υποψίες μου.




-Σε παρακαλώ συνέχισε…

-Οι αδελφές μου πρόσφατα αυτοκτόνησαν και με άφησαν μόνη να πλανιέμαι ώσπου να βρω το κουράγιο να τις ακολουθήσω. Δεν άντεξαν άλλο την απογοήτευση…Εσείς σταματήσατε να μας ακούτε, εσείς είστε η αιτία. Ξεχάσατε την αποστολή σας.

Ένα πέπλο μπήκε μπροστά στα μάτια σας . Δεν διακρίνετε σωστά και όσο περνάει ο χρόνος το πέπλο γίνεται πιο παχύ και γεμίζει εσάς τους εκλεχτούς με άγνοια….έτσι δεν υπάρχει ελπίδα για τον κόσμο αφού δεν υπάρχει πλέον κανείς να τον ξυπνήσει.



Ξαφνικά ένιωσα το κόψιμο στο χέρι μου να κεντρίζει χειρότερα,

Άρχισε να μου δίνει τακτικές σουβλιές.



-Λοιπόν τι δεν βλέπουμε και τι είναι αυτό που με έχει πληγώσει στο χέρι;

Ρώτησα με αλαζονεία επιστρέφοντας στον μεγαλοπρεπή κυνισμό μου.



-Ακριβώς αυτό που δεν βλέπεις είναι αυτό που σε τρύπησε και όσο παραμένεις μέσα στην επιτηδευμένη σου άγνοια δεν θα σε πονάει.

Βλέπεις ο κόσμος έχει γεμίσει αγκάθια. Παντού γύρω μας αγκαλιάζουν τα αγκάθια και εσύ που θα έπρεπε να τα βλέπεις αδιαφορείς. Παρόλα αυτά μόλις ένα από αυτά σε τρύπησε στο χέρι, αλλά μην θαρρείς πως είναι το πρώτο που σε πληγώνει. Όλα αυτά τα χρόνια έχεις γεμίσει χαραγματιές και είναι τόσο πολλές που νομίζεις πως πια δεν πονάς.





Παντού αγκάθια


Φιλιά αγκάθια


Υποσχέσεις αγκάθια


Αλήθειες αγκάθια…






Εδώ και δύο χιλιετίες τα αγκάθια πληθαίνουν με απίστευτο ρυθμό και τείνουν να καταλάβουν τον κόσμο.



Συνταραγμένος από όλα αυτά βρήκα το κουράγιο να την ρωτήσω…




-Ποιοι είμαστε εμείς που αποκαλείς εκλεχτούς;

-Υπήρξαν πολλά ονόματα για σας, ένα από αυτά είναι οι αιμορραγούσες καρδιές, ξέρεις καλά για τι μιλάω. Γνωρίζεις και εμένα και τις αδελφές μου και ξέρεις ποιοι είναι οι ευνοούμενοι μας.

-Ναι έχεις δίκιο, γνωρίζω. Νόμιζα πως όλα αυτά είναι απλά ένας μύθος.

-Μπορεί και να είναι… Βλέπεις οι ιδέες δεν γεννιούνται ούτε πεθαίνουν….απλά υπάρχουν και περιμένουν κάποιον να τις ανακαλύψει.



Ακολούθησε σιωπή….



-Γιατί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια;

-Όλα άρχισαν από ένα στέμμα .

-Ένα στέμμα;

-Έτσι το αποκάλεσαν. Στην πραγματικότητα ήταν ένα στεφάνι φτιαγμένο από αγκάθια.




Έχασα την φωνή μου.

Απρόσμενα όλα απέκτησαν ουσία και φωνή γύρω μου.

Δεν άντεξα ….ήταν οδυνηρό να βρίσκεις την λύση σε αυτό τον γρίφο.


Όντως όλος ο κόσμος γέμισε αγκάθια.


Ένα στεφάνι σκέπασε όλο το σύμπαν , μια κορώνα από δισταγμούς.


Φύτρωσαν παντού σαν ζιζάνια.




Πως μπορέσαμε να ξεχάσουμε;

Πως μπορέσαμε να ζούμε στην απάτη;

Τι πέπλο αναισθησίας και αντιλογίας είναι τούτο;



-Σε ευχαριστώ….τώρα τα θυμάμαι όλα …

Μια ακόμα ερώτηση . Τι σχέση έχεις με όλα αυτά ; θέλω να πω …είσαι ένα πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας…

-Ακόμα και τώρα αμφισβητείς , αλλά αυτός είναι ο ρόλος σου , αυτό να το θυμάσαι.

Λες ότι είμαι μυθολογία….εσύ τι νομίζεις πως είσαι;



16 σχόλια:

Να Το Σκεφτώ λίγο; είπε...

Eίμαστε κι εμείς ένας ακόμα Μύθος λοιπόν;
Δεν υπάρχουμε πια, παρα μονάχα στις Σκιές;
Ξεχάσαμε, ναί είναι Αλήθεια!
Ξεχάσαμε ποιοι πραγματικά είμαστε,
ξεχάσμε το Σκοπό της Ύπαρξής μας!
Βαδίζουμε στα τυφλά, όμως το Ενστικτο δεν μας προδίδει!
Κάτι μας τρώει, κάτι μας σκουντάει συνεχώς,κάτι μας φωνάζει¨"ΣΗΚΩ!!!
ΜΗΝ ΑΝΑΠΑΥΕΣΑΙ!!ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΛΕΥΤΕΙΣ!!ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΤΗΧΙΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ Τ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!!!ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΝΑΣ!!
ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΣΑΙ!!
ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΝΑΚΤΕΙΣ!!!ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ!!!ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΣ!!ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΣ....ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ,ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ;;;;"
Χρόννια τώρα, αναρωτιέμαι τί πρέπει να κάνω.Ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να βρώ κάποια απάντηση κι ίσως έτσι πρέπει να γίνει, για να συνεχίζω ν αναρωτιέμαι και να προσπαθώ!
Άμα γνώριζα, δε θα είχα λόγο να υπάρχω.
Αποσπερίτη μου, καλό σου βράδυ!
Ενα Αγκάθι η Ζωή μας, μα αν΄δεχτούμε τη πληγή, τότε ο πόνος γίνεται γλυκός, σαν γαλήνιος ύπνος..

Earentil Aposperiths είπε...

Όλα αυτά που είπες είναι...
Με μία ένσταση,όλα αυτά με σκοπό να φτάσουμε στην ευτυχία...
Μπορεί όχι εμείς αλλά οι νέες γενιές,δεν έχει σημασία.Εμείς απλά πρέπει να συνεχίσουμε...

Καλό βράδυ τελώνι μου

Unknown είπε...

οι πληγές που στάζουν από ένα αγκάθι αιμορραγούν. είτε ορατό είτε αόρατο. τα πιο δύσκολα είναι εκείνα που έχουμε ξεχάσει να τα βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας. κι όσο την κρατάμε κλειστή, τόσο εκείνα θα μας πληγώνουν...

έτσι και τα ονόματα. το καθένα κρύβει το μυστικό του. τη μαγεία του. εκπέμπει νόημα μόνο σ' αυτούς που είναι έτοιμοι να το δεχθούν...

φιλιά βρόχινα...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Αλήθειες ξεχασμένες σ' αμπάρια ψυχών.
Ανασκαλεύεις στάχτες και μνήμες
και νιώθω αγκάθια να με τρυπούν παντού. Κι εκεί που πονάω πιο πολύ φίλε είναι στο μυαλό μου. Στο μυαλό πονάω πολύ!...

Να Το Σκεφτώ λίγο; είπε...

Ναί βέβαια!Τουλάχιστον για τους επόμενους,πολλά φιλιά!

Earentil Aposperiths είπε...

Νεράιδα μου δεν ξέρω αν πραγματικά ξεχνάμε ή αν ηθελημένα δεν θωρούμε ότι μας πληγώνει...
Αυτή η πληγή είναι που μας άλλαξε και μας έφερε στην γήινη μορφή μας.

Όπως το λες όμως τα ονόματα πάντα κάτι έχουν να μας πουν...

Νιώθω τυχερός γιατί το επάγγελμα μου με αναγκάζει να έχω τα αυτιά μου πάντα ανοιχτά.
Γλυκιά υποχρέωση...

Φιλιά μουσικά

Earentil Aposperiths είπε...

Άναρχη μου ποιήτρια δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ για τα αισθήματα που σου προκάλεσα...

Ίσως κατά κάποιον τρόπο πέτυχα τον σκοπό μου.

Αυτό που βλέπω είναι ότι ο πόνος δεν κάνει εξαιρέσεις σε κανέναν.Απλά κάποιοι ξέρουν να τον μετατρέπουν σε θησαυρό.Μην σταματήσεις ποτέ να το κάνεις αυτό...

Φιλιά ρόδινα

Earentil Aposperiths είπε...

Διχασμένο τελώνι για άλλη μια φορά σε ευχαριστώ...


Peace!!!

ναδα.- είπε...

Έτσι αποσπερίτη .
Δεν πονάνε μόνο οι πληγές .
Ναρκώνουν .
Δε διαφωνώ , νομίζω ότι το ξέρεις
Όμορφο κείμενο. Πολύ .
Το θέμα πια είναι να πάμε ένα βήμα παρακάτω .
Άλλο ένα βήμα στο χαμό γνωρίζοντας...
Αλλά χωρίς εθελοτυφλία .
Ξέρεις αυτές οι πληγές δε κλείνουν.
Ποτίζουν συνέχεια το χώμα .
Μου αρέσει αυτό που με πάθος υπερασπίζεσαι, γιατί είναι ευγενής ζωή.
Θυσία .
Αλλά οι πληγές δεν είναι ανόητες.
και ούτε εχθροί .
σου μαθαίνουν πράγματα.
κόσμος φθοράς .
ένα χαμόγελο θα σου αφήσω .
και να ξέρεις κάτι, όσο και να φωνάξεις ,θα σε ακούσουν μόνο αυτοί που είναι έτοιμοι να ακούσουν .
όσο και να φωνάξεις .

Earentil Aposperiths είπε...

Νάδα χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο μου και πάνω απ'όλα γιατί έχεις καταλάβει τι ακριβώς πιστεύω και θέλω να πω.

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο σε όσα λες.Δεν πρόκειται να σταματήσουμε να φωνάζουμε...
Αξίζει τον κόπο

Έτσι και αλλιώς η απόδειξη ότι υπάρχουν ανοιχτά αυτιά έστω και λίγα βρίσκεται εδώ μέσα...

Φιλιά

Να Το Σκεφτώ λίγο; είπε...

Φίλε Αποσπερίτη, Σου Ευχομαι
Ευτηχισμένες Γιορτές να χεις
και ένα 2009 πιο Φωτεινό και πιο Υγιές, για όλουσ μας!!!
Χριστουγεννιάτικα Φιλιά, πασπαλισμένα με μπόλικη άχνη!!!
:0)

b|a|s|n\i/a είπε...

σε όλα αυτά που φεύγουν. σε όλα αυτά που έρχονται. ο μεγαλύτερος πόνος είναι του μυαλού. πόσο σωστό. καλές γιορτές! με όνειρα στο μυαλό και πράξη στο βλέμμα.

Άρτεμις είπε...

Ένα πέπλο αναισθησίας και αδιαφορίας να καλύπτει την αλήθεια... Εκείνη πλέον πονά πιο πολύ απ' όλες τις πληγές...
Τουλάχιστον όμως δεν έχει χαθεί... Κι αν θέλουμε όλα μπορούμε να τ΄ αλλάξουμε...
Κι ακόμα και τον πόνο να τον ονειροφτιάξουμε...
Καλές γιορτές...

Earentil Aposperiths είπε...

Ευχαριστώ τελώνι μου!!
Ελπίζω σε αυτές τις γιορτές να ξαναγίνουμε παιδιά...

Φιλιά ονειρικά

Earentil Aposperiths είπε...

Basnia σε ευχαριστώ για την επίσκεψη σου και σου εύχομαι και εγώ καλές γιορτές με ποίηση και αρετή...
Ξέρεις εσύ...

Earentil Aposperiths είπε...

Creep να σαι καλά...

Να τον ονειροφτιάξουμε...μου άρεσε αυτό
Μην χάσεις ποτέ το παιδί που κρύβεις μέσα σου

Καλές γιορτές