«Σκέφτηκα πολλές φορές να σου γράψω την αλήθεια.
Σκέφτηκα πολλές φορές πως ότι κάνω είναι γιατί δεν μπορώ να σε ακουμπήσω.
Ζω μια εναλλακτική ζωή για να μην σου αφήσω ποτέ την υποψία της αλήθειας.
Και αν από λάθος σ’ αγαπώ
Στης θύμησης τον πόταμο
Καλύτερα εκεί να ζεις
Παρά το αντίο που ίσως πεις
Το όνειρο όμως δεν θα μου το κλέψει κανείς.
Είναι ότι μου απέμεινε…
Μες την ζεστή αγκαλιά του ύπνου η ζωή μου συναντάει την ζωή…»
Έπειτα όπως κάθε φορά η τελετή ήταν απλή…
Έκαιγε το γραπτό του με ευλάβεια και το κοιτούσε με την ελπίδα να γλιτώσει έστω και μια λέξη απ’ την κόκκινη γραμμή που το αγκάλιαζε σπιθαμή προς σπιθαμή.
Μπουκάλι άδειο…αφορμή για να φύγει…
Πάλι τα ίδια…
