GNOSIS

Ο κόσμος και το περιβάλλον μέσα στα οποία αλληλεπιδρούμε είναι ένα δαιδαλώδες αποκύημα της φαντασίας μας.

Ένας αθέμιτος βρεφικός παραλογισμός.

Δεν είσαι εσύ που μοιράζεσαι τα δάκρυα σου αλλά η ανάμνηση ενός πλάσματος που αντιπροσωπεύει τις αλληλεπιδράσεις σου με τον ενδότερο παρατηρητή.

Μπορεί στο δικό σου ποίημα εγώ να είμαι ο χαμένος.

Τι σημασία έχει τούτο όταν πλέον καταλαβαίνεις πως το πολυσύμπαν είναι απλά ένας πλεονασμός.

Σε κάνει να αναρωτιέσαι μέσα στον όλεθρο των κβάντων πότε θα φτάσεις στην απλότητα…

Ζω για να μικραίνω

Ζω για να μην πιάνω και για να φτάσω εκεί.

Μου πήρε χρόνια να θεωρώ τον εαυτό μου νέο............

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Καλωσορίζουμε τον χειμώνα με αλκοόλ...ποίηση...μουσική...

Απόψε στο Bios

Άμστερνταμ

Μόνος όπως υπήρξα πάντα ….

Υπήρξα και στα σύννεφα του Άμστερνταμ.

Χωρίς φόβο κοίταξα τον κόσμο που θεωρούσα ανέγγιχτη υποταγή.

Είδα ότι δεν παρατηρείς στην ουσία καμία ριζική αλλαγή στην ψυχοσύνθεση ενός μέσου αλλοεθνή ονειροπόλου.

Πίσω από μια επιφανειακή μετατροπή του τοπίου κρύβεται η ποίηση της κίνησης ….

και πως αυτή ανασαίνει.

Εδώ πήρε λίγο καιρό να φανούν τα κεκτημένα και τα λανθασμένα αληθινά…

Οι ώμοι μας δεν θα είναι ποτέ ξανά δίπλα.

Θα την βρω την δύναμη…

Εσύ είσαι ήδη αλλού…

Χωρίς να υπήρξε μια μέρα από μας.

Έφυγαν οι σκέψεις μου σε ένα κανάλι, τις πήρε ο άνεμος σαν φύλλα από τα δέντρα για να στολίσει κάποιο ανάκτορο. Εδώ το κρύο σου επιβάλλεται όπως και τα χρώματα

Κόκκινο

καφέ

πράσινο

γκρι

Και ότι δεν υπήρξε θα υποταχτεί.

Ναυάγιο

Τις μέρες που η αοριστία ήταν ερειπωμένη και περιπλανιόμουν στα μονοπάτια της αλήθειας των άλλων ψάχνοντας να βρω έστω κάποιο νόημα ,έτυχε να ακούσω μια ιστορία από κάποιον ομοιοπαθή ονειροπόλο σχετικά με τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Εντέλει είναι τόσο απλό…

Ζούμε σε ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο. Μέσα στο πλοίο βρίσκεται μια υπέροχη πισίνα στην οποία κάποιοι επιλέγουν να κολυμπήσουν νομίζοντας πως μπορούν να ξεφύγουν, ξεχνώντας ότι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο πλοίο.

Φυσικά το πλοίο κατευθύνεται προς μια κατεύθυνση που ορίστηκε από τους λίγους και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για να την αλλάξουμε.

Άρα υπάρχουν δύο επιλογές:

Ή μένεις στο πλοίο, κολυμπάς στην πισίνα και ξεχνάς ότι είσαι εγκλωβισμένος.

Ή προσπαθείς να το σαμποτάρεις και να το βουλιάξεις.

Μου φαίνεται πως επιλέγω το δεύτερο…

Εσείς;

ΝΙΛΣ

Καθημερινά βαδίζουμε σε μια πορεία που μας επιβάλλει την αναγκαιότητα της λησμονιάς.

Ξοδεύοντας την παιδική παρόρμηση μας ικετεύει να κοιμίσουμε τα ζωογόνα μυθεύματα μας.

Και εμείς ρουφάμε αβέβαιοι το κρασί της επιλησμοσύνης !

Γι’ αυτό πέσε για ύπνο τώρα Νιλς και εγώ θα φροντίσω να μην ξυπνήσεις...

Για αυθεντικό ροκά

Οι ειδήμονες γεμίζουν τις κοιλιές τους με υποψίες

Μονάχα εσένα γαντζώνουν σε αυθεντίας ειρωνείες!

Έτσι ποιμενοκόπαδο φαντάζετε στα μάτια μου

Και ρίχνεστε σαν άρχοντες να αρμέξετε τα βράδια μου

Βορά της νιότης σας λέτε πως είναι η ιδέα

Και τα δάκρυα που χύνονται πως είναι αμοιβαία

Ότι είμαι λάθος που διαλέγω τον δρόμο του ονείρου

Και πως κατέχετε καλά την έννοια του απείρου!

Δοκησίσοφοι διατάξτε με λίγο πνεύμα να αρπάξω

Μα όταν γυρίσω να σας δω το μέλλον μου θα αλλάξω

Οι τελευταίοι του είδους αποδεικνύεστε, τι κρίμα!

Μα να χαθεί έτσι άδοξα το rock σας σε ένα ποίημα?

Τι εύκολα ροκάρει κανείς σαν βρίσκει τη βολή του

Μου δείξατε το άτομο πως χάνει την αρετή του!

Δεν δίνω υποσχέσεις πολέμιου γιατί δεν σας αρμόζει

Τόσα τεράστια μυαλά ποιος άραγε να δεσπόζει;

Μια απάντηση όμως θαρρώ πως πρέπει

Σε όποιον καθιστά εύκολο ιδέες να εκτρέφει!

Για τα κρίνα

Ξέροντας πως οι μέρες μου γυρνάνε πουλημένες στον μέντορα του άριστου

Φυτεύω ερωμένες στης ταχύτητας τον μόλο ,της θεάς του άφταστου.

Αρχαίες δακρύων ηδονές γεννήσανε με ξανά και υμνώντας με

Πλέξανε ξωτικοκραύγες απόρθητα να σκαρφαλώνουν στου ονείρου τους λωτούς

ενώ οράματα λυτρώσανε!

Καταστρέψαμε το αρχοντικό πάνω στον γέρο πλάτανο

και έσκυψαν κάτω τα κλαδιά για να μαζέψουν της προστυχιάς το βάλσαμο.

Ρωτώ λοιπόν με αναίδεια το όνομα του ξύλινου εκείνου γίγαντα και φύλλα του μαδάω

Εκείνος σκιά μου πρόσφερε και ρίζες να τραγουδάω.

Η φωνή ράγισε μπροστά στην αιώνια κατάρα

και η κιθάρα μου ούρλιαξε να εκφράσει την Σαχάρα!

Πρίαμο με φωνάζουνε εδώ και χίλια χρόνια

γιατί κάνουν τα κρίνα διάφανα τα δάκρυα μου τα αιώνια!

Είμαι εδώ για να υποφέρω να αγαπήσω

και τις αρρώστιες του καιρού στον ύπνο μου να κλείσω

Ένα μικρό αφιέρωμα σε πέντε ψυχές που με συντρόφευσαν και θα με συντροφεύουν στις πιο σκοτεινές και όμορφες στιγμές μου.
Σε πέντε απομεινάρια του ρομαντισμού...
Σε πέντε διάφανους ποιητές...

ΚΡΙΜΑ

Τελευταίο μήνυμα

"Δεν ξέρω πια αδελφέ σε ποια παραμύθια να πιστέψω

Στην θολερή μας την ματιά το βλέμμα μου να στρέψω

Φτιάχναμε ήλιους και ληστές μας κλέψαν τα προνόμια

Και τώρα λάμψη δεν θωρώ μα πρόσωπα ανόμοια"

_________

Κρίμα που όλα τελειώνουν με ένα τρομαχτικό σπινθήρισμα της σκέψης.

Η γερουσία της βλεννόρροιας καταφέρνει πάντα τον σκοπό της και εμείς άκαρποι πρωταγωνιστές της ουτοπίας ξεσκίζουμε τα μέλη μιας ήδη ανάπηρης συλλογικότητας.

Κοίταξε με…

Τολμάς να με αντιμετωπίσεις μέσα στον όλεθρο που μας ακονίζει;

Μόνο οι άγγελοι υφαίνουν τους δεσμούς

Πως μπορέσαμε να επιβιώσουμε αναζητώντας τα φτερά;

Κοινοί θνητοί τα χέρια σηκώστε να μας φτάσετε…

Εμάς…χμμ…τους ύπατους της παραίσθησης

Για όλα αυτά που ζήσαμε μαζί

Για όλα τα όνειρα που κάναμε μαζί

Για τις αγωνίες που μοιραστήκαμε

Ένα αγκάθι ακόμα...

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ;

Ο άνθρωπος φτιάχνει θεό και τον θεό εμένα

Ο άρχων φτιάχνει το εγώ και το εγώ κανένα

Το άπειρο φέρνει ξέχωρα τα μάτια της σε σένα

Και εκείνη φτιάχνει θεό από μηδέν και ένα

Θεό εγώ που λάτρεψα και τον τιμώ ακόμα

Στην αναζήτηση για σε να με πετάει στο χώμα

Ο λόγος εμένα έπλασε στης συννεφιάς την λήθη

Παιδί μου έδωκε μυαλό να ζω σε παραμύθι

........

Τέλος και αρχή (αφετηρία)

Έτσι όπως μας καθρεπτίζουν οι σιωπές δεν θωρώ τις μορφές των να με οικτίρουν που άνοιξα τα φτερά μου στο αστρόκενο .

Δεν φοβάμαι να παρασυρθώ από τις οδύνες του μέλλοντος.

Δεν αντέχω στο είδωλο να διακρίνω τούτο τον ορίζοντα της ασωτίας.

Θα συνεχίσω να κείτομαι στο πάτωμα η θα σκίσω ένα ένα τα γαλόνια της απογοήτευσης που αγέρωχα στέκονται στην μέσα μου πλημμύρα .

Όχι άλλο….

Δεν θα ζήσω άλλο….

Σταματάς να αναπνέεις γιατί σταματάς να θέλεις…

Παύεις να νομίζεις…

Άγγελοι στους καθρέφτες μας τραγουδάνε….και γελάνε!

Βαθειά μέσα στο στέρνο σου χρόνια τώρα νιώθεις εκατομμύρια τα ξυράφια της απαίδευτης μοναξιάς να ακονίζονται και να πληθαίνουν.

Άβατο μοιάζει τούτο το νέο μονοπάτι αφού τα μάτια έκλεισαν από ντροπή στο βλέμμα του κριτή.

Που χάθηκες εκστασιασμένη μου θυσία;

Την ομορφιά για τιμωρία θα αναζητώ και πάλι γιατί τούτο το αμάλγαμα με αναγέννησε και αμφίδρομα μόλις το ξαναβρώ δώρα στιχάκια νεογνά θα του χαρίσω.

Είχα καιρό να το ακούσω το καμπαναριό…

Δεν θα σταματήσω τώρα…

Τώρα θα γίνει η αρχή…

Χώμα και νερό…

Χέρια μου αδειανά.

Any way the wind blows...

Καλή χρονιά