Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Τι απέμεινε...




Και αν τα αγκάθια μας ξεφτίζουν κάθε μέρα


Και αν το πρόσωπο του νόμου μεγαλώνει



Και αν σκορπάνε οι φωνές μας στον αέρα



Η ανοχή μας είναι που τελειώνει



Οι άγγελοι μας γνέφουν καταφατικά στο φρούριο της αλλοτρίωσης


Αν αύριο θα υπάρξουμε ελευθερότεροι από τον οφθαλμό του γονατιστού


Ένα τηλέφωνο θα χτυπάει με την επιμονή του ορισμένη στο αβέβαιο


Και εμείς εισπράκτορες του μη όντος




στην παλίρροια του άτεγκτου




Σήμερα τα θαύματα γυρεύουν τον αντίλογο μήπως και βρουν πνοή

Σήμερα η τελευταία ρανίδα της στοργής των καίγεται μαζί με τον καιάδα
Σήμερα ο πάνας κλαίει για τον αυλό του που μες την σκόνη βαφτίστηκε
Θα μας πάρει και μας στην κοιλάδα των αιθέριων μαρτύρων





Τίποτα……


Εκεί είναι το δώρο του ενός

Η ευτυχία της δημιουργίας αποδυναμώνεται με ρυθμό ερμαφρόδιτου σύμπαντος


Και τι απέμεινε…






Η θλίψη της κτίσης…

8 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

και η συγκίνηση ακούγοντας και πάλι Godspeed You! Black Emperor. εύγε! και βλέποντας το βίντεο συνειδητοποίησα ότι είμαστε ακόμα εδώ. η φύση είναι ακόμα εδώ. τα όνειρά μου είναι ακόμα εδώ. δεν ξέρω τι θα προλάβω και πώς. μα ξέρω ότι ακόμα μπορώ.

Earentil Aposperiths είπε...

Να σαι καλά φίλε μου...

Ήμουν σίγουρος πως μοιραζόμαστε ένα κοινό όραμα...

Ναι...
Ακόμα εδώ...

Unknown είπε...

να μην ξεχνάμε κι όσοι το θέλουμε, δεν ξεχνάμε. κι όσοι απομένουμε κι ότι απομένει από μας, υπάρχει για να μας θυμίζει πως οράματα υπάρχουν όσο θα υπάρχουν κι οραματιστές...

εδώ είμαστε ακόμη. για όσο...

φιλιά βρόχινα...

Earentil Aposperiths είπε...

Νεράιδα μου μας καθρεπτίζουν οι σιωπές...

Μένει μόνο να καταλάβει ο καθένας ποια πραγματικά είναι τα όπλα του

Φιλιά αστρικά

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Και τι απέμεινε…
Η θλίψη της κτίσης…

Κι αφού νιώθουμε θλίψη, ναι!...Είμαστε ακόμα ζωντανοί και μπορούμε να μαχόμαστε!!!
Μαχητές άναρχα φλεγόμενοι ενός αφύσικα αλλοτριωμένου κόσμου...

Φιλιά Πύρινα
για τους καλούς στίχους,
για σένα

Earentil Aposperiths είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ ποιήτρια μου!!

Ας μαχόμαστε στις φωτιές
και ας υπνοβατούμε ακατάπαυστα γιατί
ζούμε σε ένα καθεστώς ονειροαπαγόρευσης...

Φιλιά αιθέρια

Να Το Σκεφτώ λίγο; είπε...

Όσο θα βρίσκουν τρόπους να μας γονατίζουν, τόσο θα βρίσκουμε τρόπους να σηκωνώμαστε!!!!
Αποσπερίτη μου, υπέροχε!

Earentil Aposperiths είπε...

Όσο μας υποτιμούν τόσο μας φοβούνται...

Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη σου διχασμένη μου μούσα