Σαστίζω μες τις γέρικες μνήμες…
Πως μπόρεσα να υπάρξω αγνός κάποτε και τι μακρινό που φαίνεται τώρα πια αυτό το όραμα της νιότης;
Πως θα’ θελα να ξανάβρισκα αυτή την καθάρια όραση
που τα είδωλα φανέρωνε αμόλυντα
που τους νευρώνες κράταγε στον δρόμο
που τις ιδέες βάφτιζε με φως….
Φως που τώρα διαφεντεύει αυτούς που έφυγαν…
Σκουριά και αλάτι……….
Γιατί μιλάς ακόμα;
Γιατί;
ΓΙΑΤΙ;
Αφού δεν ακολουθώ…..
