Τι απέμεινε...

Και αν τα αγκάθια μας ξεφτίζουν κάθε μέρα


Και αν το πρόσωπο του νόμου μεγαλώνει


Και αν σκορπάνε οι φωνές μας στον αέρα


Η ανοχή μας είναι που τελειώνει


Οι άγγελοι μας γνέφουν καταφατικά στο φρούριο της αλλοτρίωσης

Αν αύριο θα υπάρξουμε ελευθερότεροι από τον οφθαλμό του γονατιστού

Ένα τηλέφωνο θα χτυπάει με την επιμονή του ορισμένη στο αβέβαιο

Και εμείς εισπράκτορες του μη όντος

στην παλίρροια του άτεγκτου

Σήμερα τα θαύματα γυρεύουν τον αντίλογο μήπως και βρουν πνοή
Σήμερα η τελευταία ρανίδα της στοργής των καίγεται μαζί με τον καιάδα
Σήμερα ο πάνας κλαίει για τον αυλό του που μες την σκόνη βαφτίστηκε
Θα μας πάρει και μας στην κοιλάδα των αιθέριων μαρτύρων

Τίποτα……

Εκεί είναι το δώρο του ενός

Η ευτυχία της δημιουργίας αποδυναμώνεται με ρυθμό ερμαφρόδιτου σύμπαντος

Και τι απέμεινε…

Η θλίψη της κτίσης…