Θα θελα να ήμουν παρών
Στις στιγμές εκείνες που σε έλυσα
Και όπως υπήρξαμε στις συμπαντικές ενώσεις
Άμεμπτοι να δίνουμε ενέργεια στην πλάση
Θα σε κράταγα μέσα στο φως σαν όνειρο
Σαν φωνή
Σαν ελπίδα
Και σαν η παρατήρηση γίνει παρελθόν
Να σε αφουγκραστώ όπως ποτέ ξανά
Να μείνει το κύμα αδρανές στην μνήμη
Να έχω λόγο να είμαι στην αφετηρία
Και εκεί στην άκρη της εικόνας
Που ο παλμός μας έντυσε παιδιά
Να σου θυμίσω πως ακούστηκε
Το κάλεσμα του νόστου
στην μελωδία της αφής.
Δεν τόλμησα να παρέμβω σε κείνο το παραλήρημα των άστρων στα
μάτια σου….
Μονάχα θαμπώθηκα σαν στιγμή που εντυπώθηκε για πάντα στον χρόνο…
Μονάχα κοίταζα
Όπως διάλεγες με περισυλλογή τις χαρές
Στο ηλιοβασίλεμα εκείνο…
Αν θυμάσαι
