Καθημερινά βαδίζουμε σε μια πορεία που μας επιβάλλει την αναγκαιότητα της λησμονιάς.
Ξοδεύοντας την παιδική παρόρμηση μας ικετεύει να κοιμίσουμε τα ζωογόνα μυθεύματα μας.
Και εμείς ρουφάμε αβέβαιοι το κρασί της επιλησμοσύνης !
Γι’ αυτό πέσε για ύπνο τώρα Νιλς και εγώ θα φροντίσω να μην ξυπνήσεις...
Οι ειδήμονες γεμίζουν τις κοιλιές τους με υποψίες
Μονάχα εσένα γαντζώνουν σε αυθεντίας ειρωνείες!
Έτσι ποιμενοκόπαδο φαντάζετε στα μάτια μου
Και ρίχνεστε σαν άρχοντες να αρμέξετε τα βράδια μου
Βορά της νιότης σας λέτε πως είναι η ιδέα
Και τα δάκρυα που χύνονται πως είναι αμοιβαία
Ότι είμαι λάθος που διαλέγω τον δρόμο του ονείρου
Και πως κατέχετε καλά την έννοια του απείρου!
Δοκησίσοφοι διατάξτε με λίγο πνεύμα να αρπάξω
Μα όταν γυρίσω να σας δω το μέλλον μου θα αλλάξω
Οι τελευταίοι του είδους αποδεικνύεστε, τι κρίμα!
Μα να χαθεί έτσι άδοξα το rock σας σε ένα ποίημα?
Τι εύκολα ροκάρει κανείς σαν βρίσκει τη βολή του
Μου δείξατε το άτομο πως χάνει την αρετή του!
Δεν δίνω υποσχέσεις πολέμιου γιατί δεν σας αρμόζει
Τόσα τεράστια μυαλά ποιος άραγε να δεσπόζει;
Μια απάντηση όμως θαρρώ πως πρέπει
Σε όποιον καθιστά εύκολο ιδέες να εκτρέφει!
Ξέροντας πως οι μέρες μου γυρνάνε πουλημένες στον μέντορα του άριστου
Φυτεύω ερωμένες στης ταχύτητας τον μόλο ,της θεάς του άφταστου.
Αρχαίες δακρύων ηδονές γεννήσανε με ξανά και υμνώντας με
Πλέξανε ξωτικοκραύγες απόρθητα να σκαρφαλώνουν στου ονείρου τους λωτούς
ενώ οράματα λυτρώσανε!
Καταστρέψαμε το αρχοντικό πάνω στον γέρο πλάτανο
και έσκυψαν κάτω τα κλαδιά για να μαζέψουν της προστυχιάς το βάλσαμο.
Ρωτώ λοιπόν με αναίδεια το όνομα του ξύλινου εκείνου γίγαντα και φύλλα του μαδάω
Εκείνος σκιά μου πρόσφερε και ρίζες να τραγουδάω.
Η φωνή ράγισε μπροστά στην αιώνια κατάρα
και η κιθάρα μου ούρλιαξε να εκφράσει την Σαχάρα!
Πρίαμο με φωνάζουνε εδώ και χίλια χρόνια
γιατί κάνουν τα κρίνα διάφανα τα δάκρυα μου τα αιώνια!
Είμαι εδώ για να υποφέρω να αγαπήσω
και τις αρρώστιες του καιρού στον ύπνο μου να κλείσω
