ΚΡΙΜΑ

Τελευταίο μήνυμα

"Δεν ξέρω πια αδελφέ σε ποια παραμύθια να πιστέψω

Στην θολερή μας την ματιά το βλέμμα μου να στρέψω

Φτιάχναμε ήλιους και ληστές μας κλέψαν τα προνόμια

Και τώρα λάμψη δεν θωρώ μα πρόσωπα ανόμοια"

_________

Κρίμα που όλα τελειώνουν με ένα τρομαχτικό σπινθήρισμα της σκέψης.

Η γερουσία της βλεννόρροιας καταφέρνει πάντα τον σκοπό της και εμείς άκαρποι πρωταγωνιστές της ουτοπίας ξεσκίζουμε τα μέλη μιας ήδη ανάπηρης συλλογικότητας.

Κοίταξε με…

Τολμάς να με αντιμετωπίσεις μέσα στον όλεθρο που μας ακονίζει;

Μόνο οι άγγελοι υφαίνουν τους δεσμούς

Πως μπορέσαμε να επιβιώσουμε αναζητώντας τα φτερά;

Κοινοί θνητοί τα χέρια σηκώστε να μας φτάσετε…

Εμάς…χμμ…τους ύπατους της παραίσθησης

Για όλα αυτά που ζήσαμε μαζί

Για όλα τα όνειρα που κάναμε μαζί

Για τις αγωνίες που μοιραστήκαμε

Ένα αγκάθι ακόμα...

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ;

Ο άνθρωπος φτιάχνει θεό και τον θεό εμένα

Ο άρχων φτιάχνει το εγώ και το εγώ κανένα

Το άπειρο φέρνει ξέχωρα τα μάτια της σε σένα

Και εκείνη φτιάχνει θεό από μηδέν και ένα

Θεό εγώ που λάτρεψα και τον τιμώ ακόμα

Στην αναζήτηση για σε να με πετάει στο χώμα

Ο λόγος εμένα έπλασε στης συννεφιάς την λήθη

Παιδί μου έδωκε μυαλό να ζω σε παραμύθι

........

Τέλος και αρχή (αφετηρία)

Έτσι όπως μας καθρεπτίζουν οι σιωπές δεν θωρώ τις μορφές των να με οικτίρουν που άνοιξα τα φτερά μου στο αστρόκενο .

Δεν φοβάμαι να παρασυρθώ από τις οδύνες του μέλλοντος.

Δεν αντέχω στο είδωλο να διακρίνω τούτο τον ορίζοντα της ασωτίας.

Θα συνεχίσω να κείτομαι στο πάτωμα η θα σκίσω ένα ένα τα γαλόνια της απογοήτευσης που αγέρωχα στέκονται στην μέσα μου πλημμύρα .

Όχι άλλο….

Δεν θα ζήσω άλλο….

Σταματάς να αναπνέεις γιατί σταματάς να θέλεις…

Παύεις να νομίζεις…

Άγγελοι στους καθρέφτες μας τραγουδάνε….και γελάνε!

Βαθειά μέσα στο στέρνο σου χρόνια τώρα νιώθεις εκατομμύρια τα ξυράφια της απαίδευτης μοναξιάς να ακονίζονται και να πληθαίνουν.

Άβατο μοιάζει τούτο το νέο μονοπάτι αφού τα μάτια έκλεισαν από ντροπή στο βλέμμα του κριτή.

Που χάθηκες εκστασιασμένη μου θυσία;

Την ομορφιά για τιμωρία θα αναζητώ και πάλι γιατί τούτο το αμάλγαμα με αναγέννησε και αμφίδρομα μόλις το ξαναβρώ δώρα στιχάκια νεογνά θα του χαρίσω.

Είχα καιρό να το ακούσω το καμπαναριό…

Δεν θα σταματήσω τώρα…

Τώρα θα γίνει η αρχή…

Χώμα και νερό…

Χέρια μου αδειανά.

Any way the wind blows...

Καλή χρονιά