From her

Από την άκρη έως την λεπίδα φτάνει η έκρηξη ενός σαρκασμού.

Είναι οι μέρες που έφεραν το μίσος για τον Αίολο.

Θέλω να αγγίξω τις ακτές σου μα φοβάμαι γιατί βλέπεις δεν φίλησα ακόμη την σκιά μου και ας ξέρω την αλήθεια.

Αγωνιώδης η σπείρα ψάχνει τον χρησμό και το αίνιγμα της σφίγγας άγγελοι το φτιάξανε γλυκό ποτό.

Καταλαβαίνεις της ερμηνείας την γαλήνη ;

Τολμάς να ανταγωνίζεσαι τον υπάνθρωπο

Σφούγγισε την μιλιά εκεί που τα ιπτάμενα προσωπεία ξέρασαν το απόλυτο νομοσχέδιο

Όχι ακόμα….

From her to eternity

The sky moves sideways

Όνειρα γλυκά

Το στέμμα

Καθόταν σε ένα σταυροδρόμι, μικρή αποκαμωμένη……

Συλλάβιζε την ακολουθία του αναπόφευκτου, το έπειτα της χαραυγής.

Εκεί σε ένα σταυροδρόμι η μικρή μου ιέρεια περίμενε…

Την είδα από μακριά σαν ένα τρεβόσμημα της όρασης…όχι δεν την είδα

-Το όνομα σας δεσποινίς μου;

-Είναι παντού…

-Τι είναι παντού;

-Νόμιζα πως εσύ θα τα έβλεπες

-Μα γιατί; Ποια είσαι;

-Αφού βλέπεις εμένα πως γίνεται να μην τα διακρίνεις;

Σιωπή……

Την κοίταξα καλύτερα, προσπάθησα να θυμηθώ , ήμουν σίγουρος πως είχα νιώσει ξανά την παρουσία αυτή αλλά μου διέφευγε η μορφή της.

-Μα τι εννοείς; Είσαι εδώ μπροστά μου, μιλάμε αυτή την στιγμή….σε παρακαλώ θύμισε μου, έχουμε ξανασυναντηθεί έτσι δεν είναι;

-Πιθανόν….είσαι μεγάλος για να με βλέπεις πρώτη φορά, συνήθως όσοι μπορούν είχαν πάντα αυτή την ικανότητα. Είμαι η Καλλιόπη.

Χμμ……..χαμογέλασα σκεφτόμενος ότι για πρώτη φορά γνώριζα κάποια που είχε διατηρήσει αυτό το όνομα. Που δεν το είχε μετατρέψει σε κάτι δισύλλαβο χωρίς νόημα.

-Ώστε Καλλιόπη, συγχαρητήρια που το κράτησες.

Ξέσπασε σε λυγμούς ……φοβήθηκα για αυτό που είπα….μέσα από τα αναφιλητά της ξεχώριζαν ψίθυροι προσευχής.

-Σε παρακαλώ μην κλαις ….. Είπα κάτι που δεν έπρεπε;

Ξέσπασε σε φωνές

-Μα δεν βλέπεις; Δεν καταλαβαίνεις;

Εδώ και καιρό ακόμα και εσείς που έχετε το χάρισμα δεν βλέπετε, κάτι σας θολώνει…..κάτι πολύ βαρύ…έτσι έμεινα ορφανή…

Τα έχασα

Κοίταξα γύρω να δω κάποια υποψία διαφυγής ….

Σίγουρα είχα βρεθεί κάπου που δεν έπρεπε και δεν είχα διάθεση να βρω λογική σε όλο αυτό.

-Ακόμα αμφισβητείς και αυτό σε τυφλώνει χειρότερα….Είμαι η Καλλιόπη και όχι κάποια που την ονόμασαν έτσι.

Κάτι μυτερό έσκισε το χέρι μου, αμέσως με μια αντανακλαστική κίνηση κοίταξα την πληγή, δεν υπήρχε τίποτα.

-Τώρα μάλλον καταλαβαίνεις….

Ήξερα πλέον πως δεν βρισκόμουν στην πραγματικότητα αλλά ούτε και σε όνειρο.

-Τι να καταλάβω; Όχι…είναι όλα πολύ μπλεγμένα για μένα, εξήγησε μου γιατί έμεινες ορφανή;

-Σου είπα ήδη ποια είμαι. Εδώ και χιλιάδες χρόνια εγώ και οι αδελφές μου σας προστατεύουμε και σας δίνουμε τα σημάδια αλλά εσείς έχετε αρχίσει και ξεχνάτε τι πρέπει να κάνετε.

-Ποιους προστατεύετε χιλιάδες χρόνια; Για ποια σημάδια μιλάς;

-Προστατεύουμε εσένα και τους ομοίους σου και την αποστολή σας.

-Και ποια είναι αυτή η αποστολή;

-Να προστατεύετε τους υπόλοιπους…να τους φανερώνετε τα σημάδια που σας δίνουμε. Να λέτε την αλήθεια γιατί είστε οι μόνοι που δεν φοβούνται να την πουν.

Άρχισα να καταλαβαίνω, εξαφάνισα για λίγο τις υποψίες μου.

-Σε παρακαλώ συνέχισε…

-Οι αδελφές μου πρόσφατα αυτοκτόνησαν και με άφησαν μόνη να πλανιέμαι ώσπου να βρω το κουράγιο να τις ακολουθήσω. Δεν άντεξαν άλλο την απογοήτευση…Εσείς σταματήσατε να μας ακούτε, εσείς είστε η αιτία. Ξεχάσατε την αποστολή σας.

Ένα πέπλο μπήκε μπροστά στα μάτια σας . Δεν διακρίνετε σωστά και όσο περνάει ο χρόνος το πέπλο γίνεται πιο παχύ και γεμίζει εσάς τους εκλεχτούς με άγνοια….έτσι δεν υπάρχει ελπίδα για τον κόσμο αφού δεν υπάρχει πλέον κανείς να τον ξυπνήσει.

Ξαφνικά ένιωσα το κόψιμο στο χέρι μου να κεντρίζει χειρότερα,

Άρχισε να μου δίνει τακτικές σουβλιές.

-Λοιπόν τι δεν βλέπουμε και τι είναι αυτό που με έχει πληγώσει στο χέρι;

Ρώτησα με αλαζονεία επιστρέφοντας στον μεγαλοπρεπή κυνισμό μου.

-Ακριβώς αυτό που δεν βλέπεις είναι αυτό που σε τρύπησε και όσο παραμένεις μέσα στην επιτηδευμένη σου άγνοια δεν θα σε πονάει.

Βλέπεις ο κόσμος έχει γεμίσει αγκάθια. Παντού γύρω μας αγκαλιάζουν τα αγκάθια και εσύ που θα έπρεπε να τα βλέπεις αδιαφορείς. Παρόλα αυτά μόλις ένα από αυτά σε τρύπησε στο χέρι, αλλά μην θαρρείς πως είναι το πρώτο που σε πληγώνει. Όλα αυτά τα χρόνια έχεις γεμίσει χαραγματιές και είναι τόσο πολλές που νομίζεις πως πια δεν πονάς.

Παντού αγκάθια

Φιλιά αγκάθια

Υποσχέσεις αγκάθια

Αλήθειες αγκάθια…

Εδώ και δύο χιλιετίες τα αγκάθια πληθαίνουν με απίστευτο ρυθμό και τείνουν να καταλάβουν τον κόσμο.

Συνταραγμένος από όλα αυτά βρήκα το κουράγιο να την ρωτήσω…

-Ποιοι είμαστε εμείς που αποκαλείς εκλεχτούς;

-Υπήρξαν πολλά ονόματα για σας, ένα από αυτά είναι οι αιμορραγούσες καρδιές, ξέρεις καλά για τι μιλάω. Γνωρίζεις και εμένα και τις αδελφές μου και ξέρεις ποιοι είναι οι ευνοούμενοι μας.

-Ναι έχεις δίκιο, γνωρίζω. Νόμιζα πως όλα αυτά είναι απλά ένας μύθος.

-Μπορεί και να είναι… Βλέπεις οι ιδέες δεν γεννιούνται ούτε πεθαίνουν….απλά υπάρχουν και περιμένουν κάποιον να τις ανακαλύψει.

Ακολούθησε σιωπή….

-Γιατί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια;

-Όλα άρχισαν από ένα στέμμα .

-Ένα στέμμα;

-Έτσι το αποκάλεσαν. Στην πραγματικότητα ήταν ένα στεφάνι φτιαγμένο από αγκάθια.

Έχασα την φωνή μου.

Απρόσμενα όλα απέκτησαν ουσία και φωνή γύρω μου.

Δεν άντεξα ….ήταν οδυνηρό να βρίσκεις την λύση σε αυτό τον γρίφο.

Όντως όλος ο κόσμος γέμισε αγκάθια.

Ένα στεφάνι σκέπασε όλο το σύμπαν , μια κορώνα από δισταγμούς.

Φύτρωσαν παντού σαν ζιζάνια.

Πως μπορέσαμε να ξεχάσουμε;

Πως μπορέσαμε να ζούμε στην απάτη;

Τι πέπλο αναισθησίας και αντιλογίας είναι τούτο;

-Σε ευχαριστώ….τώρα τα θυμάμαι όλα …

Μια ακόμα ερώτηση . Τι σχέση έχεις με όλα αυτά ; θέλω να πω …είσαι ένα πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας…

-Ακόμα και τώρα αμφισβητείς , αλλά αυτός είναι ο ρόλος σου , αυτό να το θυμάσαι.

Λες ότι είμαι μυθολογία….εσύ τι νομίζεις πως είσαι;

Τι απέμεινε...

Και αν τα αγκάθια μας ξεφτίζουν κάθε μέρα


Και αν το πρόσωπο του νόμου μεγαλώνει


Και αν σκορπάνε οι φωνές μας στον αέρα


Η ανοχή μας είναι που τελειώνει


Οι άγγελοι μας γνέφουν καταφατικά στο φρούριο της αλλοτρίωσης

Αν αύριο θα υπάρξουμε ελευθερότεροι από τον οφθαλμό του γονατιστού

Ένα τηλέφωνο θα χτυπάει με την επιμονή του ορισμένη στο αβέβαιο

Και εμείς εισπράκτορες του μη όντος

στην παλίρροια του άτεγκτου

Σήμερα τα θαύματα γυρεύουν τον αντίλογο μήπως και βρουν πνοή
Σήμερα η τελευταία ρανίδα της στοργής των καίγεται μαζί με τον καιάδα
Σήμερα ο πάνας κλαίει για τον αυλό του που μες την σκόνη βαφτίστηκε
Θα μας πάρει και μας στην κοιλάδα των αιθέριων μαρτύρων

Τίποτα……

Εκεί είναι το δώρο του ενός

Η ευτυχία της δημιουργίας αποδυναμώνεται με ρυθμό ερμαφρόδιτου σύμπαντος

Και τι απέμεινε…

Η θλίψη της κτίσης…