Καταρρέω μέρα αγάπης και συνεχώς χειρότερα...
Καταδιώκοντας τις εμμονές μου ψάχνω την ψυχική μου ένδυση
Στον αχό του μειδιάματος συρρέω μες τα ενδότερα
Και στης αυλής των ιδεών συμβάλω εγώ την έκκριση
Κλέφτες μασάν την σιλουέτα σου
Χάνεις ζωής μελέτη τώρα
Ζεστή νυχτιά παρασιτεί στην άυλη την μέρα σου
Δάκρυα σμήνη στο πλευρό υπόκρουση να σου μετρούν την ώρα...
Αχρείαστοι υπήρξαμε στα λεπτά που εδώ πατήσαμε
Ο Νείλος σε καλάθια τις κραυγές μας τις ξεβράζει
Στης αμαρτίας τον βωμό τις μουσικές μας καλύβια χτίσαμε
Ο φτερωτός τα βέλη του με αίμα έμαθε να αλλάζει
Μέσα σε τρύπες ονειροσπαρμένες με θεμέλια αναρχίας
Τις μέρες μας σκοτώνουμε στήνοντας το αμάλγαμα
ΑΝΑΡΧΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΝΑΡΧΑ
μέγεθος και άπειρο μαζί συγχώνευση θρησκείας
Δαίμονες σε μπουκάλια κλείνουμε και πίνουμε το άρωμα
